Μια συγκλονιστική αφήγηση από τη Μαρία Πολύζου για τον 129ο Μαραθώνιο της Βοστώνης. Ένα ταξίδι γεμάτο συγκίνηση, ελληνική υπερηφάνεια, και τη δύναμη της προσωπικής υπέρβασης. Από την προετοιμασία μέχρι τη γραμμή του τερματισμού, κάθε βήμα είναι ένας ύμνος στη δύναμη της θέλησης. 

Διάβασε την αφήγησή της: 

Έχουν περάσει μόλις λίγες εβδομάδες από τον 129ο Μαραθώνιο της Βοστώνης, κι όμως νιώθω σαν να βρίσκομαι ακόμα εκεί. Σαν να μην έχει σταματήσει ποτέ αυτό το ταξίδι. 

Κάθε φορά που φτάνω στη Βοστώνη, το πρώτο πράγμα που νιώθω είναι συγκίνηση. Όχι απλώς χαρά, όχι απλώς ενθουσιασμό, αλλά βαθιά, αληθινή συγκίνηση. Το ίδιο συναίσθημα, ίδια ένταση, από εκείνον τον Απρίλιο του 1998, όταν στάθηκα πρώτη φορά στην εκκίνηση αυτού του ιστορικού αγώνα. Έπειτα από 27 χρόνια, βρέθηκα ξανά εκεί, μπροστά στη γραμμή εκκίνησης του Μαραθωνίου της Βοστώνης. Ήταν η τρίτη μου συμμετοχή εκεί, όμως ξανά η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά σαν να ήταν η πρώτη φορά. Αυτή είναι και η αληθινή μαγεία στο τρέξιμο: ότι κάθε Μαραθώνιος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. 

Αυτόν τον αγώνα τον έζησα πιο έντονα από κάθε άλλη φορά! Όταν τρέχεις έναν τόσο μεγάλο μαραθώνιο όπως αυτόν της Βοστώνης, νιώθεις μια ξεχωριστή συγκίνηση. Το να φοράω το εθνόσημο στο στήθος είναι πάντα πολύ σημαντικό για μένα όταν αγωνίζομαι στο εξωτερικό. Είχα φτιάξει το δικό μου αθλητικό κορμάκι όπως ακριβώς το ονειρεύτηκα και όπως με ανεβάζει ψυχικά: Ελληνική σημαία παντού! Να τη βλέπω και να πετάω! Και φυσικά, όπως πάντα, ένα ελληνικό σημαιάκι στο χέρι, όπως έκανα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. 

Τελευταία εβδομάδα πριν από την πτήση για Βοστώνη

Η προετοιμασία για έναν μαραθώνιο είναι μια εμπειρία σχεδόν τελετουργική. Αρχίζει μήνες πριν, με αγώνες μικρότερων αποστάσεων που προετοιμάζουν σώμα και μυαλό για το μεγάλο στόχο. 

Έτσι έγινε και τώρα. Η διαδρομή στη Βοστώνη έχει πολλές ανηφόρες και κατηφόρες. Για μένα η «οραματική» προπόνηση ήταν καθοριστική. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο για μια αθλήτρια που έχει τρέξει τόσους μαραθώνιους, κάθε βράδυ πριν από τον αγώνα παρακολουθούσα ξανά και ξανά τη διαδρομή και τις αναλύσεις στο YouTube, όχι μόνο για να τη θυμηθώ, αλλά κυρίως για να τη ζήσω στο μυαλό μου από πριν. Έτσι φτιάχνω πάντα την τακτική μου, γιατί όταν έχεις υπάρξει πρωταθλήτρια, σκέφτεσαι πάντα με αυτή τη νοοτροπία: σεβασμός στην απόσταση και προσοχή στα πάντα. Είσαι στρατηγός του δικού σου προσωπικού άθλου!

Η εβδομάδα πριν από την πτήση μου προς τη Βοστώνη ήταν, όπως πάντα, μια ήρεμη ιεροτελεστία. Πάντα ετοιμάζω τα πράγματά μου από πολύ νωρίς, ώστε στο τέλος να έχω μόνο να τα πακετάρω. Έτσι, αισθάνομαι πιο σίγουρη ότι δεν θα ξεχάσω κάτι. 

Έχω πάγια τακτική τα πιο σημαντικά πράγματα να τα φέρω πάντα στην τσάντα που έχω μαζί μου στο αεροπλάνο. Τη στολή που θα αγωνιστώ, τα παπούτσια της ena, την ελληνική σημαία και οτιδήποτε άλλο θα χρειαστώ για τον αγώνα. Έτσι, αν υπάρξει ατυχία και χαθεί ή καθυστερήσει η βαλίτσα μου, εγώ θα είμαι σίγουρη πως θα έχω ό,τι χρειάζομαι για τις τελευταίες μου προπονήσεις και για τον αγώνα. 

Φρόντισα να περιποιηθώ καλά τα νύχια των ποδιών, αλλά και των χεριών μου, και φυσικά πέρασα και από το κομμωτήριο. Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της προετοιμασίας και αυτό. Ό,τι συνδράμει στη θετική ψυχολογία, βοηθάει πολύ κάθε δρομέα πριν από τη μεγάλη στιγμή. 

Ραντεβού με την ιστορία

Για μένα η Βοστώνη δεν είναι απλά 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα. Είναι ιστορία, είναι Ελλάδα, είναι το πάθος και το εθνόσημο στο στήθος μου. Είναι οι άνθρωποι που συνάντησα στο δρόμο, είναι η αγάπη των Ελλήνων ομογενών που φωνάζουν «Πάμε Ελλάδα!», είναι οι μικρές στιγμές που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. 

Είναι μια διαδρομή που μας συνδέει με την ιστορία μας. Είναι ο Στυλιανός Κυριακίδης και η νίκη του το 1946, που ακόμη και σήμερα μας συγκινεί βαθιά. Γι’ αυτό ήταν μεγάλη τιμή για εμένα να παραδώσω προσωπικά στην τελετή παράδοσης τα στεφάνια δάφνης με τα οποία μετά τον αγώνα τιμήθηκαν οι νικητές του μαραθωνίου της Βοστώνης. Το να ακούς τον εθνικό μας ύμνο, ανάμεσα σε κορυφαίους αθλητές και Έλληνες της ομογένειας, είναι μια στιγμή που πραγματικά σε γεμίζει υπερηφάνεια.

Ο τερματισμός μου σε αυτόν τον ιστορικό αγώνα έγινε μετά από 3 ώρες, 57 λεπτά και 23 δευτερόλεπτα. Ένας χρόνος που σημαίνει πολλά, καθώς έπιασα το όριο συμμετοχής για την ηλικία μου για τον 130ό Μαραθώνιο της Βοστώνης το 2026. Κι αυτό είναι που αγαπώ στο τρέξιμο. Ότι πάντα υπάρχει ένας επόμενος στόχος να κυνηγήσεις. 

Η διαδρομή συνεχίζεται. Το ταξίδι αυτό δεν τελειώνει ποτέ — και εγώ ήδη ανυπομονώ για την επόμενη φορά που θα σταθώ ξανά στη γραμμή εκκίνησης στη Βοστώνη. Ραντεβού του χρόνου!